Hij kwam bij mij met zijn hulp vraag.

Een jonge gast, begin 20 .

Hij zag geen uitweg meer, voelde zich depressief en alles was grauw.

Tijdens de eerste gesprekken keek hij mij nauwelijks aan, antwoorden kort, zat in elkaar gedoken tegenover mij.

We zijn in gesprek gegaan. Wie ben je? Wat heeft jouw op dit punt van jouw leven gebracht? Wie mag jij zijn?  Wat is jouw potentieel? Wie bepaalt jouw potentieel?

Langzaam en soms met zachte aanmoediging kwamen de woorden. De schaamte, de eenzaamheid, de onzekerheid, de frustratie.

Langzaam werd ook steeds meer de echte persoon zichtbaar die hier achter schuil ging! De nauwkeurigheid, de passie, het enthousiasme, de zachtaardigheid, de genieter.

Langzaam hebben we de laagjes afgepeld.

Langzaam de zaken in hun perspectief geplaatst. Jij mag er zijn! Jij doet er toe! Jij bent geliefd!

En nu? Bijna een jaar later zit er een enthousiaste gast voor mij die mij verteld welke stappen en keuzes hij heeft gemaakt!

Die zichzelf een “toffe-peer” noemt omdat hij weet dat hij van waarde is en enorm veel potentieel heeft welke hij actief aan het doorontwikkelen is.